Gaia: Uztapide dendaria da eta Xalbador, etxeko tresnak plazoka erosi dituena. Krisialdiak jota, pagatu ezina gertatu zaio Xalbadorri.
Xal.
Plazoak iñoiz izaten dira
gizonarentzat aldean.
Ni heik ezin pagaturik nabil
estura bete-betean.
Dendari jauna, ni utz nazazu
pixka batean bakean,
krisisa degu eta berori
pasatu den bitartean.
Uzt.
Nere lagunak plazoak ditu
zerbait luzatzen asiak.
Pixka batean egon ninteke,
Jaungoikoari graziak.
Baiña nik ere ezin barkatu
nitzakizuke guziak.
Gero ta gorago joango dira
erositako ontziak.
Xal.
Gure Jainkoak bialtzen digu
zerutik hainbat abisu.
Zorigaiztoan gaudenez izan
gaitezen, arren, amultsu.
Plazoka hartzean biok gu akort
izandu ginan, ni ta zu.
Ezin egin badet une huntan
erruki izan ezazu.
Uzt.
Illabeteka pagatzekotan
ziran plazoak jarriak.
Bat'e artu gabe iru edo lau
badituzu etorriak.
Nik ere badet dirurik artzen
daduzkat egun gorriak.
Jakingo dezu ordaindu gabe
ez ditutela ekarriak.
Xal.
Dendari maite, zuk jartzen nauzu
ni lapur baten antzera.
Nola nabilan ikusi eta
zu errukitzen ez zera.
Zure etxetik hartuak hainbat
jan-ontzi eta platera.
Hartu dituzun diruak eman
ta erema 'izkizu atzera.
Uzt.
Jenero asko nere dendatik
dauzkazu zuk eramanda,
gauzak itxuran zijoazenean
biok lagunka giñan-da.
Orain dirurik bat'e artu gabe
ia ustu da nere denda.
Auxen da pena: ezin barkatu
biok anaiak izanda.